Waarom het basisinkomen er (voorlopig) niet komt

De discussie over een basisinkomen, een hoopvol toekomstperspectief en de enige uitweg uit een economisch doemscenario, wordt vakkundig om zeep geholpen door een monsterverbond van voor- en tegenstanders.

De voorstanders doen er alles aan om het idee te promoten: ze hebben er een vereniging voor opgericht, een petitie voor georganiseerd en kamerlid Norbert Klein heeft er zelfs een initiatiefnota over ingediend. Al deze voorstanders echter, koppelen hun pleidooi voor een basisinkomen aan een volstrekt idioot, onuitvoerbaar en zelfs gevaarlijk voorstel voor de invoering. Dat voorstel komt erop neer dat het basisinkomen onmiddelijk moet worden ingevoerd en dat het bedrag onmiddellijk op een niveau moet liggen waar een mens van kan leven. Om dat te betalen moet onze bestaande verzorgingsstaat onmiddellijk worden afgeschaft en het vrijkomende budget moet worden herverdeeld over alle burgers in de vorm van een basisinkomen.
De bijstandsuitkering van de gescheiden moeder moet voor een deel naar de CEO en naar diens niet werkende echtgenote, zoiets.

Dit soort pleidooien maakt het voor de tegenstanders wel heel erg gemakkelijk om het voorstel af te schieten. Minister Asscher heeft dat vorige maand gedaan met de initiatiefnota van Norbert Klein. Hij had er maar twee A4-tjes voor nodig en hij had nog gelijk ook.

Behalve dan, waar hij hardnekkig de CPB-misvatting blijft ventileren dat een hogere arbeidsparticipatie automatisch leidt tot meer werkgelegenheid, maar dat terzijde.

De tegenstanders maken er zich uiteraard met een jantje-van-leiden vanaf. Ze richten zich op het gemakkelijke doelwit van de volkomen idiote financiële onderbouwing van de voorstellen, zonder de moeite te nemen om te onderzoeken of het idee misschien toch het overwegen waard is. Er zijn namelijk erg goede argumenten voor de stelling dat het basisinkomen om economische redenen uiteindelijk onontkoombaar is en er zijn ook goede alternatieven voor de financiering ervan.

Dat alles komt nu echter niet aan de orde. Helaas.

De politiek gaat ondertussen rustig door met het bestrijden van een nieuw economisch fenomeen met oude vertrouwde maatregelen, die nog lijken te werken ook. Op de korte termijn dan.

En ten koste van een verdere afbraak van collectieve voorzieningen.

En de voorstanders van het basisinkomen? Die gaan mokkend verder en komen niet op het idee dat ze voor zichzelf het perspectief op 'gratis geld' moeten loslaten teneinde het voor hun kinderen en kleinkinderen mogelijk te maken. Onder het motto, zoals ze hier in Frankrijk zeggen: 'Après nous le déluge!'.