Verharding van de armoede in Nederland

In het zojuist verschenen rapport 'Een lang tekort; langdurige armoede in Nederland' van het Sociaal en Cultureel Planbureau SCP, worden cijfers gegeven waarvoor een welvarend land als het onze zich eigenlijk zou moeten schamen.

Zo blijkt dat tussen 2007 en 2013 het aantal Nederlanders dat onder de armoedegrens leeft, is gestegen van 850.000 naar 1.250.000. En van dat laatste getal gaat het in ongeveer de helft van de gevallen om langdurige armoede, door het SCP gedefinieerd als drie jaar of langer.

Misschien nog opmerkelijker is, dat inmiddels ruim de helft van deze langdurig armen een betaalde baan heeft! Dit verschijnsel van 'working poor' kennen we al lang uit andere landen, maar u dacht wellicht dat het in Nederland, met zijn goede sociale vangnet, niet of nauwelijks zou voorkomen. Dat valt dus tegen. Volgens het SCP bestaat de Nederlandse bevolking inmiddels voor 4% uit 'working poor'.

Het SCP rapport verschijnt op een moment dat er langzaam wat meer aandacht komt voor een gegeven dat volgens ons een van de belangrijkste oorzaken is van de aanhoudende economische stagnatie, zo niet de allerbelangrijkste. Dat is de achterblijvende loonontwikkeling en daardoor stagnerende koopkrachtige vraag.

Een commentator als Robin Fransman (Holland Financial Centre) roept dit al jaren, maar recentelijk heeft dit pleidooi wat meer bijval gekregen.
Zo pleitte Klaas Knot, president van de Nederlandse Bank in de NRC voor hogere lonen en deden PvdA politici Agnes Jongerius en John Kerstens het in diezelfde krant ook.

Niet dat het gaat gebeuren natuurlijk, maar dat de werkelijke oorzaak van de stagnatie (heel) langzaam wat meer in de spotlights komt is in ieder geval een positieve ontwikkeling.